Soré, dina Rebo Kliwon. Neng kamar, Besari lagi mandhengi foto karo ngguyu-ngguyu dhéwék. Lagi énak-énaké ngguyu, Tirta batiré Besari teka.
Tirta : “Kulanuwun…”
Besari : “Sinten?”
Tirta : “Kula…”
Besari : “Kula sinten?”
Tirta : “Kulanuwun…”
Besari : “Sinten?!”
Tirta : “Kula…”
Besari : “Kula sinten?!”
Tirta: “Apa rika wis kelalen jenengé dhéwék? Dénéng takon baé maring inyong.”
Besari : “O… pancén asu! Sapa sih jané!” (Karo mlaku maring ngarep)
Sebutulé lawang, Besari weruh Tirta lagi njagong karo udud.
Besari : “Oalah… jebulé rika Tir, Kentir!”
Tirta : “Iya, kiyé inyong Sar. Apa énggané ora kenal karo swarané inyong. Ujarku wis batiran kawit cilik koh ya…”
Besari : “Rika baé sing kentir. Ditakoni sapa, sapa, sapa? Koh malah kulanuwun kulanuwun baé.”
Tirta : “Wong rika urung semaur ‘mangga’, ya inyong kulanuwun maning.”
Besari: “Wong kentir ésih ngerti adab ya, ha-ha-ha. Tir kentir. Ana apa rika maring ngénéh?”
Tirta : “Inyong arep nunut nguyuh, Sar.”
Besari : “Oalah… jan. Pancén kentir. Yawis nganah kaé maring mburi. Aja kelalén disiram, uyuhmu mbok pesing.”
Tirta maring mburi, nguyuh. Serampungé nguyuh Tirta mlaku maring ngarep. Sebutulé lawang, Tirta weruh Besari njagong karo ngguyu-ngguyu.
Tirta: “Sar, inyong wis rampung nguyuh.”
Besari : (Glagepan) “Yawis. Disiram mbok Tir?”
Tirta : “Tak siram bola bali Sar. Tenang baé.”
Besari : “Nah kaya kuwé. Nék ora disiram bisa bisa inyong semaput ngambung pesingé uyuhmu. Ha-ha-ha.”
Tirta : ” Inyong tembé weruh kyé Sar. Ana pajangan neng WC. Biasané mbok pajangan anané neng ngarep. Jan, Ayu pisan ya Sar?”
Besari : (Karo celilian) “Iya ayu pisan Tir. Wis-wis-wis nganah bali. Wis rampung mbok golé nguyuh?”
Tirta : “Uwis Sar. Yawis inyong bali disit, maturnuwun.”
